Vandaag helemaal zonder medicijnen. Dat betekent de hele dag “off”, niet kunnen lopen, je armen gaan niet meer omhoog, draaien is lastig en je arm blijft trillen. Al met al een echte confrontatie met de ziekte. Jip heeft een OD triathlon in Utrecht en ik ga samen met haar daar naar toe. Jij blijft achter met Puck en Joep. De laatste paar dagen heb je ook nog last van obstipatie en daar wordt je narrig van. Gelukkig kan Puck je helpen, er liggen nog klisma’s in de badkamer en Puck wordt zuster. Liggend in de gang op een matje naast het toilet wacht je tot het wil lukken. Er wordt gebeld, het is Hans Vlak en Puck doet een klein leugentje: Ton slaapt. Echt zo stoer dat ze dit doet en kan, sorry dat ik er niet was Puck. Geeft wel aan dat we een hecht en sterk gezin zijn.

jip levert een fantastische prestatie. Wint de wedstrijd met 9 minuten voorsprong en jij blijft elk half uur op de hoogte. Deze winst was voor jou en Jip en ik beleefde een emotioneel moment na de finish.

We zijn nu in het Haga ziekenhuis op de 10e verdieping. Je hebt een prive kamer en badkamer en een heel mediascherm boven je bed. Finish van de tour dus kunnen zien en vanavond ook de finale van het WK en dan op naar die belangrijke dag.

Het is echt bizar. Ton ligt op kamer 9, dat is de helft van zijn geluksgetal 18 en er loopt hier een verpleegkundige, Charlie Veelenturf. Ja dat is familie. Pa heeft het geijk opgezocht in de stamboom en kon hem leuke dingen over zijn grootouders vertellen.

Iedereen bedankt voor alle breichtjes, kaarten en bezoekjes. Persoonlijk reageren lukt nu even niet, I’ll be back!