Op 6 augustus begonnen we met het slikken van antibiotica, nadat er op de wond een blaasje was ontstaan (ter plaatse van de batterij op mijn linkerborst). Zolang de wond niet open zou springen, zouden we het behandelen met een breed spectrum antibiotica. Het slikken van de antibiotica zou wel eens tot 8 weken kunnen duren had dr. Hoffmann gezegd. Na 5 weken nog geen verandering, de borst werd zelfs dikker en de onderhoek van de batterij begon te irriteren.
De hoek schuurde tegen de huid aan en deze werd blauw en er kwam een korst op.
Uiteindelijk bezweek de huid vorige week tijdens ons uitje naar Brugge en kwam er toch een hoop vuil uit. Vrijdags toch maar gebeld met het HAGA ziekenhuis om te vragen wat er moest gebeuren. Dr. Hofmann had de hele dag OK, dus kon het zijn dat we pas laat gebeld zouden worden. Uiteindelijk ben ik niet teruggebeld.
Toen we zaterdagmiddag laat terugkwamen en op het punt stonden door te gaan naar Zwolle voor de 50e verjaardag van kampeervriend Wim, hebben we toch nog even contact opgenomen met de spoedeisende hulp van het HAGA. Zij hoorden het verhaal aan en wilden dat ik meteen langskwam en moest er rekening mee houden dat ik direct opgenomen zou kunnen worden.
Fijn, daar had ik nu even geen trek in. Wij weer in de auto naar Den Haag, Gelukkig, het was vrij rustig op de weg en ook bij de spoedeisende hulp. We konden direct geholpen worden.
Dat helpen bestaat uit het opnemen van een verpleegster van de situatie en de mededeling dat “de dokter” zo zou komen. Dan wordt het wachten en ineens komt er door het gordijn een jongeman naar binnen die het midden heeft tussen een Mexicaanse gringo en een model:
“Een AIO”, zegt Nineke,”die in zijn eentje de hele spoedeisende hulp mag doen.” En ja, hij gaat bellen met dr. Hoffmann en dan komt de mededeling:
“Hij moet eruit (de batterij) en we willen u nu opnemen zodat dr. Hoffmann u maandag kan opereren.”
Dat komt hard aan (heel hard), want het scenario was al eens geschetst door de neurochirurg.
Batterij eruit, verlengkabel eruit en dan doorgaan met antibiotica tot de wonden schoon zijn en dan na volledig herstel (3 tot 4 maanden) een nieuwe batterij plaatsen op de rechterborst.
Dit was even flink balen !!! En daar kwam bij dat de “gringo” wilde dat ik per direct zou worden opgenomen. Na een korte onderhandeling en een aantal keiharde feiten van onze kant :
– Waar lopen de meeste mensen kans om een bacterie op te pikken ?
– Wat doen jullie extra in het weekend wat we thuis niet zouden kunnen ?
– Hoe snel kan er een arts zijn om in te grijpen als er wat mis is ?
. tegenover
– Hoe snel zijn wij in het weekend vanuit Alphen aan den Rijn in het HAGA ?
mocht ik toch naar huis en me maandagochtend (nuchter) melden voor de operatie.
Nuchter zou ik zijn, want een kater had ik toch al.
Kwam je berichten tegen op zoek naar informatie. Hoe gaat het nu met je? Mijn man Edwin heeft in maart 2014 een DBS operatie ondergaan in het HAGA. Motoriek gaat prima maar mentaal gaat het niet zo goed. Wat zijn jouw ervaringen? Edwin is 50 en heeft Parkinson sinds zijn 27ste.
Dank voor je reactie
Beste Hilda,
Ik ben nu in afwachting van het terugplaatsen van de batterij en ik verwacht dat de situatie bijna hetzelfde zal zijn als in juli 2014, toen deze voor het eerst geplaatst werd. Ik heb er 3 weken volledig plezier van gehad, en toen begon de boel te ontsteken. Veel zware doses antibiotica, die mijn Parkinson -medicatie behoorlijk beïnvloedden.
Uiteindelijk batterij eruit en een half jaar afzien.
Ik ben redelijk positief ingesteld en ben altijd blijven werken (ik heb een eigen architectenbureau) en dat helpt je in ieder geval je waardigheid te behouden. Mijn gezin is ook vrij positief ingesteld, dus dat werkt ook goed in de strijd tegen de depressies.