Het is nu half maart, en het is bijna zes maanden geleden dat de batterij is weggehaald en ik dus zonder DBS verder moest. Het waren zes lange en soms loodzware maanden, met vooral onvoorspelbare dagen, waarop de Parkinson me soms geheel lam legde en ons hele leven in de greep hield. En dan ook nog weer die verdomde hernia, die de kop weer opsteekt en me soms dwingt tot het gebruik van een rolstoel en afhankelijkheid van mijn dierbaren. Zij nemen het ogenschijnlijk op makkelijk op, maar ook op hun leven is deze situatie een flinke aanslag. En dan diep respect voor Nineke, die naast haar drukke baan, haar sociale activiteiten en de kinderen ook nog de zorg voor mij opneemt met een flinke dosis positiviteit.
Nu is het einde van deze periode bijna in zicht (de definitieve datum voor het herplaatsen van de batterij zal één dezer dagen bekend worden), maar de twijfel begint bij mij te groeien of het net zo goed zal worden als de week na mijn operatie, toen de DBS werd aangezet. Ik hoop het zo, want deze laatste weken hebben echt een aanslag gedaan op mijn algehele conditie en mentale status. Nu eerst de uitslag van de MRI afwachten, wat mijn rug betreft. Vorige keren verdween de pijn en de uitval net zo plotseling als dat ie kwam. Nu is de uitstraling en uitval zo erg dat het krachtverlies mij noopt tot het gebruik van een rollator en soms zelfs een rolstoel. Als ik deze blog schrijf is het rond 5.30 uur en hoor ik de teruggekeerde vogels weer vrolijk kwetteren en in het jonge ochtendlicht zie je de eerste groene uitlopers aan de nog kale bomen. Tussen de bomen, kleine groepjes lentebloemen, die alweer kleur aan het leven geven; kortom het is bijna lente en hopenlijk voor ons ook een nieuwe start.