Donderdag 2 april 2015

De thuistelefoon gaat; ik ben toevallig thuis aan het werk en neem hem argeloos op. Waarschijnlijk iemand die op zoek is naar Nineke. “Met Hoffmann uit het Haga, mijnheer Veelenturf”.
Meteen is mijn aandacht verscherpt en hoor ik aan waarvoor dr. Hoffmann belt. “Ik heb de MRI-scan bekeken, het is een hernia en wil u graag morgen of begin volgende week spreken, want er is iets vreemd in de reacties tot de plek waar die hernia zit.” Zo, dat is een heel duidelijk verhaal, maar de afspraak voor vrijdag gemaakt. “Wat vroeg ie dan”, zei Nineke ‘s avonds, toen ik vertelde van het telefoontje. In mijn antwoord kon ik het haar niet duidelijk maken, maar morgen zou alles wel helder worden.

‘s Nachts gingen er van allerlei scenario’s door mijn hoofd, waarvan één het meest voor de hand lag: eerst de hernia opereren en revalideren en dan pas de DBS aansluiten.
Mijn berichtje op Facebook die vrijdag maakt wel duidelijk hoe ik daarover dacht.

Vrijdag 3 april 2015

Op naar Den Haag. Wat staat ons te wachten ?
Puck ook mee, want na het gesprek met dr. Hoffmann gaat zij samen met Nineke nog even ‘shoppen’ in Den Haag.
Het is stil in de wachtruimte. Iedereen gaat lunchen en de tijd tikt verder. Vergeten ze me niet ?
De secretaresse bellen en 5 minuten later vertrekt de vorige patiënt en mogen wij naar binnen.
“Het is ontegenzeglijk een hernia” zegt dr. Hoffmann. “Maar opereren doen we maar in 20% van de gevallen”. 20% denk ik, dat ken ik; vorige keer hoorde ik ook tot de 2% waar het fout kon gaan met een infectie. “Maar laten we even kijken hoe het daadwerkelijk gaat met die hernia”. De bekende testjes worden afgenomen en in de tussentijd vertel ik dat het steeds beter gaat dankzij de Tramadol, fysiotherapie en meer bewegen. En dat ik er eigenlijk niks voor voel om me te laten opereren.
“Oké”, is het antwoord, “want ik wilde misschien wel twee operaties achter elkaar uitvoeren als we toch bezig zijn”. Hoorde ik dat goed, ach ja, als we toch bezig zijn.
Ik maakte dr. Hoffmann duidelijk dat ik geen herniabehandeling wilde en daarmee was de kous af. We gingen weg met de mededeling dat we moesten wachten op het opnamebureau voor de DBS-operatie.

Diezelfde middag belden ze van het Haga of ik vrijdag 10 april geopereerd kon worden (dagbehandeling). Details over tijd ed. zouden volgen.
Mijn antwoord was natuurlijk volmondig JA.

Donderdag 9 april

Ik had een week lang om me voor te bereiden op de operatie en projecten zodanig “af te ronden” dat ik me met een gerust hart even kon terug trekken.
Donderdagavond nog even wat dingen doen, was het plan, maar als een dood vogeltje zat ik op de bank en kwam ik nergens meer toe. Pijn in heel mijn lichaam, geen concentratie en vooral geen fut. Was ik er klaar voor of was ik er klaar mee ?

Vrijdag 10 april

Gelukkig wel redelijk geslapen, moesten we ons om 7.45 uur melden in het Haga.
De nieuwe afdeling zag er fris uit en het was een komen en gaan van allerlei patiënten voor dagopname.
De operatie zou rond 11 uur plaatsvinden, kregen we te horen. Dus was het wachten. 11.15 uur: eindelijk, het was zover. Afscheid van Nineke en daar ging ik naar de voorbereiding.
Een gekrioel van verpleegsters en verplegers, die vooral aan mijn bed voorbijgingen. Het bekende protocol werd gevolgd (wie bent u en wat gaan ze bij u doen) en het infuus moest weer geprikt worden. Zoals altijd is dat een klusje voor iemand in opleiding en dus na overleg boven in mijn hand. “Ja hoor, het is een roller”, hoorde ik de “senior” vertellen. Ben benieuwd of dat goed gaat, dacht ik. Dat ging dus niet goed en ze (de “junior”) gaf het meteen op. De “senior” vond een mooie plek op mijn pols en duwde hem in één keer op zijn plek.
Daar kwam de anesthesist in opleiding me ophalen om me via de centrale ruimte naar de OK’s te brengen op de tweede verdieping.
Beetje rare route, vond ik, maar ach, nu even geen werk maar ontspanning voor de operatie.
OK 6 werd nog even schoongemaakt voordat we naar binnenkonden en toen was het wachten op dr. Hoffmann die nog bezig was in OK 8. Net voor twaalven kwam hij binnen en werd ik klaargemaakt voor de operatie. Het kapje voor de mond en weg was ik.

Het bijkomen in de “Rikoever” duurde erg lang. Ik had een lichte narcose gehad, maar het bleef lang wazig.  Dr. Hoffmann kwam langs om de batterij aan te zetten en in te stellen op de laatst bekende stand van vorig jaar. Hehe, eindelijk mocht ook ik weer terug naar de zaal en kon ik Nineke bellen dat ik er weer was. Nineke was naar het strand gegaan, omdat het mooi weer zou worden. Maar ook de mist op het strand trok langzaam op, net als de mist in mijn hoofd.

Na een stevige, verlate lunch van vier boterhammen (waarvan drie met hagelslag) was het wachten op dr. Hoffmann voor het operatieverslag en de vervolgafspraken. Op zaal lag ik alleen met nog een DBS-klant met een batterijvervanging. De verpleegsters verlieten één voor één de afdeling en  de schoonmakers begonnen met hun taak  voor de vrijdag. Uiteindelijk mochten ook wij weg. Het weekend was begonnen  met een Ton 1.5, want echt fit voelde ik me nog niet.

MAAR: de batterij zat er weer in !