We hebben als architectenbureau uiteindelijk een klein stukje gekregen van het Stadshart in Alphen aan den Rijn. Samen met ontwikkelaar Herkon en partner Alphaplan maken we nu zo’n 14 appartementen, een horeca-gelegenheid en een aantal winkelruimten in de Hooftstraat aan de rand van het Thorbeckeplein.
Omdat beelden meer zeggen dan woorden, volgen hier enkele impressies van het ontwerp zoals het nu voorligt.
De thuistelefoon gaat; ik ben toevallig thuis aan het werk en neem hem argeloos op. Waarschijnlijk iemand die op zoek is naar Nineke. “Met Hoffmann uit het Haga, mijnheer Veelenturf”.
Meteen is mijn aandacht verscherpt en hoor ik aan waarvoor dr. Hoffmann belt. “Ik heb de MRI-scan bekeken, het is een hernia en wil u graag morgen of begin volgende week spreken, want er is iets vreemd in de reacties tot de plek waar die hernia zit.” Zo, dat is een heel duidelijk verhaal, maar de afspraak voor vrijdag gemaakt. “Wat vroeg ie dan”, zei Nineke ‘s avonds, toen ik vertelde van het telefoontje. In mijn antwoord kon ik het haar niet duidelijk maken, maar morgen zou alles wel helder worden.
‘s Nachts gingen er van allerlei scenario’s door mijn hoofd, waarvan één het meest voor de hand lag: eerst de hernia opereren en revalideren en dan pas de DBS aansluiten.
Mijn berichtje op Facebook die vrijdag maakt wel duidelijk hoe ik daarover dacht.
Op naar Den Haag. Wat staat ons te wachten ?
Puck ook mee, want na het gesprek met dr. Hoffmann gaat zij samen met Nineke nog even ‘shoppen’ in Den Haag.
Het is stil in de wachtruimte. Iedereen gaat lunchen en de tijd tikt verder. Vergeten ze me niet ?
De secretaresse bellen en 5 minuten later vertrekt de vorige patiënt en mogen wij naar binnen.
“Het is ontegenzeglijk een hernia” zegt dr. Hoffmann. “Maar opereren doen we maar in 20% van de gevallen”. 20% denk ik, dat ken ik; vorige keer hoorde ik ook tot de 2% waar het fout kon gaan met een infectie. “Maar laten we even kijken hoe het daadwerkelijk gaat met die hernia”. De bekende testjes worden afgenomen en in de tussentijd vertel ik dat het steeds beter gaat dankzij de Tramadol, fysiotherapie en meer bewegen. En dat ik er eigenlijk niks voor voel om me te laten opereren.
“Oké”, is het antwoord, “want ik wilde misschien wel twee operaties achter elkaar uitvoeren als we toch bezig zijn”. Hoorde ik dat goed, ach ja, als we toch bezig zijn.
Ik maakte dr. Hoffmann duidelijk dat ik geen herniabehandeling wilde en daarmee was de kous af. We gingen weg met de mededeling dat we moesten wachten op het opnamebureau voor de DBS-operatie.
Diezelfde middag belden ze van het Haga of ik vrijdag 10 april geopereerd kon worden (dagbehandeling). Details over tijd ed. zouden volgen.
Mijn antwoord was natuurlijk volmondig JA.
Ik had een week lang om me voor te bereiden op de operatie en projecten zodanig “af te ronden” dat ik me met een gerust hart even kon terug trekken.
Donderdagavond nog even wat dingen doen, was het plan, maar als een dood vogeltje zat ik op de bank en kwam ik nergens meer toe. Pijn in heel mijn lichaam, geen concentratie en vooral geen fut. Was ik er klaar voor of was ik er klaar mee ?
Gelukkig wel redelijk geslapen, moesten we ons om 7.45 uur melden in het Haga.
De nieuwe afdeling zag er fris uit en het was een komen en gaan van allerlei patiënten voor dagopname.
De operatie zou rond 11 uur plaatsvinden, kregen we te horen. Dus was het wachten. 11.15 uur: eindelijk, het was zover. Afscheid van Nineke en daar ging ik naar de voorbereiding.
Een gekrioel van verpleegsters en verplegers, die vooral aan mijn bed voorbijgingen. Het bekende protocol werd gevolgd (wie bent u en wat gaan ze bij u doen) en het infuus moest weer geprikt worden. Zoals altijd is dat een klusje voor iemand in opleiding en dus na overleg boven in mijn hand. “Ja hoor, het is een roller”, hoorde ik de “senior” vertellen. Ben benieuwd of dat goed gaat, dacht ik. Dat ging dus niet goed en ze (de “junior”) gaf het meteen op. De “senior” vond een mooie plek op mijn pols en duwde hem in één keer op zijn plek.
Daar kwam de anesthesist in opleiding me ophalen om me via de centrale ruimte naar de OK’s te brengen op de tweede verdieping.
Beetje rare route, vond ik, maar ach, nu even geen werk maar ontspanning voor de operatie.
OK 6 werd nog even schoongemaakt voordat we naar binnenkonden en toen was het wachten op dr. Hoffmann die nog bezig was in OK 8. Net voor twaalven kwam hij binnen en werd ik klaargemaakt voor de operatie. Het kapje voor de mond en weg was ik.
Het bijkomen in de “Rikoever” duurde erg lang. Ik had een lichte narcose gehad, maar het bleef lang wazig. Dr. Hoffmann kwam langs om de batterij aan te zetten en in te stellen op de laatst bekende stand van vorig jaar. Hehe, eindelijk mocht ook ik weer terug naar de zaal en kon ik Nineke bellen dat ik er weer was. Nineke was naar het strand gegaan, omdat het mooi weer zou worden. Maar ook de mist op het strand trok langzaam op, net als de mist in mijn hoofd.
Na een stevige, verlate lunch van vier boterhammen (waarvan drie met hagelslag) was het wachten op dr. Hoffmann voor het operatieverslag en de vervolgafspraken. Op zaal lag ik alleen met nog een DBS-klant met een batterijvervanging. De verpleegsters verlieten één voor één de afdeling en de schoonmakers begonnen met hun taak voor de vrijdag. Uiteindelijk mochten ook wij weg. Het weekend was begonnen met een Ton 1.5, want echt fit voelde ik me nog niet.
Het is nu half maart, en het is bijna zes maanden geleden dat de batterij is weggehaald en ik dus zonder DBS verder moest. Het waren zes lange en soms loodzware maanden, met vooral onvoorspelbare dagen, waarop de Parkinson me soms geheel lam legde en ons hele leven in de greep hield. En dan ook nog weer die verdomde hernia, die de kop weer opsteekt en me soms dwingt tot het gebruik van een rolstoel en afhankelijkheid van mijn dierbaren. Zij nemen het ogenschijnlijk op makkelijk op, maar ook op hun leven is deze situatie een flinke aanslag. En dan diep respect voor Nineke, die naast haar drukke baan, haar sociale activiteiten en de kinderen ook nog de zorg voor mij opneemt met een flinke dosis positiviteit.
Nu is het einde van deze periode bijna in zicht (de definitieve datum voor het herplaatsen van de batterij zal één dezer dagen bekend worden), maar de twijfel begint bij mij te groeien of het net zo goed zal worden als de week na mijn operatie, toen de DBS werd aangezet. Ik hoop het zo, want deze laatste weken hebben echt een aanslag gedaan op mijn algehele conditie en mentale status. Nu eerst de uitslag van de MRI afwachten, wat mijn rug betreft. Vorige keren verdween de pijn en de uitval net zo plotseling als dat ie kwam. Nu is de uitstraling en uitval zo erg dat het krachtverlies mij noopt tot het gebruik van een rollator en soms zelfs een rolstoel. Als ik deze blog schrijf is het rond 5.30 uur en hoor ik de teruggekeerde vogels weer vrolijk kwetteren en in het jonge ochtendlicht zie je de eerste groene uitlopers aan de nog kale bomen. Tussen de bomen, kleine groepjes lentebloemen, die alweer kleur aan het leven geven; kortom het is bijna lente en hopenlijk voor ons ook een nieuwe start.
Nieuws & info
Er is veel commotie rondom de Pier. Sommige partijen zijn sinds kort in de benen met veel enthousiasme maar wellicht iets minder realisme. Wij zijn sinds april 2012 bezig met de Pier en hebben hier inmiddels al ca 2.000 manuren aan besteed, want wij willen de Pier proberen te behouden met alle creativiteit en ervaring die wij hebben en kunnen vinden in de markt.
We willen u informeren omdat de Pier in een nieuwe gevaarlijke fase komt waar politiek, pers en opinie inzicht in moet hebben om te kunnen sturen:
• De verkoop gaat van openbare veiling naar achterkamertjes, omdat wij hierover contact hebben met de curator weten we dat de eerste gesprekken in november plaatsvinden, 2 maanden na afblazen van de veiling.
• Sluiting van de Pier op vrijdag 11 okt 10u als gevolg van achterstallig onderhoud en daardoor ontstane onveilige situatie
• Zittende ondernemers die daarmee feitelijk failliet zullen gaan en met kort gedingen jegens curator en gemeente zich verdedigen
• Kans op versterkt verval in de wintermaanden met vorst en afwezigheid van toezicht
• En nog meer vervallen Pier zal de revitalisatie-kansen van Scheveningen-Bad tegenwerken. En wat doet dit met het imago van Den Haag als op de plek waar 17 miljoen mensen per jaar komen een groot gebouw staat in te storten.
• Er is geen enkele duidelijkheid (bij sommigen grote twijfel) of het huidig doorgezette pad nu wel tot succes gaat leiden
PierDORP: aanpak van onderop voor en door Den Haag
Onze aanpak is van onder op vanuit ervaring met dergelijke projecten.
Wij zijn een consortium van gebiedsontwikkelaars (o.a. verbouwing Rijksmuseum, grote woonwijken, winkelcentra, renovatie monumenten), een bekend Haags architectenbureau, een Haags juridisch bureau, een internationaal ingenieursbureau en een internationaal crowdfunding bureau. Allen hebben meerdere geslaagde miljoenen-projecten achter hun naam.
Wij hebben na overleg met eerst de fam. Van der Valk, DTZ Zadelhoff, ambtelijk Den Haag, ambtelijk RVOB Ministerie BZK, politiek Den Haag (fracties VVD, D66, CDA), zittende ondernemers en last but not least omwonenden (BVSN) een realistisch plan gemaakt.
En we hebben hiervoor al 4,1 miljoen investerend vermogen. Geen financiers met alsnog een verkoop-risico, nee eindgebruikers met zekerheid.
Wij willen de Pier behouden zonder winstoogmerk, we bezien de Pier als het openbaar vervoer. Voor sommigen erg belangrijk, voor anderen minder, maar in zijn geheel maatschappelijk van grote waarde. Het doel is kostenneutraal lange termijnbehoud. Miljoenen-winsten zijn onmogelijk en de blijvende inzet daarop verminderen de levenskansen van de Pier. Wij nemen ook geen risico met Pier en gebruikers. In onze exploitatie gaan we veiligheidshalve uit van 7,7 miljoen voor renovatie en gaan we niet uit van geldelijke overheidssteun. Meevallers delen we met de inschrijvers danwel resulteert dit in minder bebouwing op de Pier.
In ons voorstel geven we (Haagsche en andere) ondernemers en bewoners een kans op de Pier zelf. De Pier terug naar de mensen, voor en door Den Haag met een blijvende openbare toegankelijkheid.
Hieronder uitgebreide info. Graag lichten we dit nader toe. Met Radio 2 zijn we morgenavond waarschijnlijk op de Pier weer in the air, en net als sommigen van u op vrijdagochtend met TV-West.
Huidige situatie
Na bijna een jaar intensieve voorbereiding is onze crowdfunding-campagne PierDORP op 25 juni j.l van start gegaan. Sindsdien hebben zich 22 investeerders bij ons ingeschreven. Samen goed voor ruim 4,1 mln euro aan investerend vermogen. Dit is 18,2% van de ca. 22,5 miljoen euro (ons mediaan scenario) die nodig is om het plan te realiseren.
Wat ons betreft is hiermee aangetoond dat onze aanpak werkt en hadden we in feite genoeg in huis om op de veiling een bod te doen, maar niet onvoorwaardelijke en met 1 miljoen storting vooraf aan de veiling zoals de curator het verlangde. We bleken niet de enige.
Geen partij (met verstand van zaken) die de Pier nu “zonder voorbehoud” (zoals de curator verlangt) koopt. Ook zal geen partij upfront/van te voren geld betalen zonder risico’s uitgesloten te hebben. Hier wringt zich de juridische aanpak (insteek curator is vooraf geld uit de failliette boedel trekken) met de meest kansrijke procesmatige aanpak. Dit is in onze overtuiging de daadwerkelijke reden waarom de veiling niet is gelukt, het heeft echt niets met nog meer tijd te maken. Nog meer tijd verslechtert alleen maar de staat van de Pier en verkleint de kansen op handhaven.
Uit te sluiten risico’s
Te veel risico, namelijk:
(1) de negatieve exploitatie in de huidige opzet (je koopt een gebouw dat alleen maar geld kost)
(2) de flinke berg achterstallig onderhoud die nog moet worden ingehaald (wij gaan zekerheidshalve uit van 7,7 miljoen)
(3) lijken in de kast die je als nieuwe eigenaar uit de failliete boedel op je schouders neemt
(4) een nog nieuwe formule die moet worden ontwikkeld om er een kostendekkend exploitatie van te maken + het feit of de gemeente toestemming zal willen verlenen aan de gebouw-aanpassingen die daarvoor nodig zijn. Overigens is voor ons voorstel ambtelijke medewerking toegezegd mits uiteraard de raad hier achterstaat, en tenslotte
(5) of het je zelf lukt die formule voldoende in de markt af te zetten om in het langjarig onderhoud te kunnen voorzien (Van der Valk is het immers ook niet gelukt).
Al met al een behoorlijke kluif voor geïnteresseerde nieuwe eigenaren, maar ook voor de stad en omwonenden goede reden om eens achter de oren te krabben en zich niet alleen af te vragen “wie’’ het geld heef om de Pier een nieuwe toekomst te bieden, maar vooral ook “hoe en met welk plan”. Gelukkig bleek in ons gesprek dinsdagochtend met de ambtelijk verantwoordelijken dat ze ook graag iets meer grip op het proces rondom de Pier willen om minimaal samen met de curator dingen op te pakken. Ze hebben daarvoor wel de steun van u als raad en het bestuur nodig. De Pier is ooit voor 1 symbolische gulden verkocht, een maatschappelijke geste, niet echt bedrijfsmatig. Het is vreemd dat nu alleen privaatrechtelijk en bedrijfsmatig vanuit faillissementsbelangen naar de Pier wordt gekeken, terwijl er wel degelijk een maatschappelijk aspect aan zit.
Zwolsmannen bestaan niet meer: deel risico’s & belangen
In onze overtuiging is de benodigde aanpak hier een die de risico’s in hun onderlinge samenhang tackelt. Reden waarom we in onze aanpak zijn uitgegaan van “investerende eindgebruikers”, zodat niet alleen de voor de ontwikkeling benodigde investering, maar gelijk ook de exploitatie en het langjarig onderhoud zijn gedekt. Reden ook waarom wij permanent en recreatief-wonen (2e woning, recreatie-verhuur), bed&breakfast als nieuw product met investerend vermogen willen toevoegen aan Scheveningen-bad. Dit lijkt ons beter dan de zoveelste concentratie met alleen maar horeca die de soep voor de ondernemers op de Boulevard nog verder verdunt en dus de toekomstvastheid van zowel Boulevard als Pier verkleint.
Inmiddels hebben we -met 4,1 mln aan enthousiaste inschrijvers al aan boord- voor onszelf voldoende bewezen dat onze aanpak werkt. Nadere uitwerking is nodig om uit te vinden of de gemeente toestemming zal willen en kunnen verlenen aan de gebouw-aanpassingen die nodig zijn om onze plannen te realiseren. Ons team en onze inschrijvers zijn bereid om daar -op risico- in te investeren als de gemeente zich aan onze aanpak committeert zodat we samen een nieuwe gebouw-opzet kunnen realiseren, die zowel voor de gemeente als voor onze investeerders voor de lange termijn zekerheid oplevert.
Wij zijn ervan overtuigd dat ons plan dan in een stroomversnelling zal komen. Wij zijn er klaar voor! Met investerende eindafnemers al aan boord, biedt onze crowdfunding-aanpak misschien wel de beste kans om de Pier een duurzame nieuwe toekomst te bieden. Andere investeerders zullen immers het succes van hun plannen in de markt nog waar moeten maken terwijl investeerders in onze aanpak tegelijkertijd ook al de afnemers zijn, zodat langjarig beheer en onderhoud in onze aanpak kan worden gegarandeerd.
Bovendien hebben we al de nodige interesse van huidige ondernemers op de Pier en het bestuur van de bewonersvereniging Noordelijk Scheveningen om er een succes van te maken. We zouden daarom graag met de politiek om tafel om u van onze aanpak te overtuigen. In onze exploitatie is dat zonder financiele bijdrage, maar met steun en medewerking van de gemeente. Bovenal hopen we dat u als raad wel positie kiest in dit geheel. De Pier is nu eenmaal als icoon van het strand onderdeel van het Haagsche.
Op 6 augustus begonnen we met het slikken van antibiotica, nadat er op de wond een blaasje was ontstaan (ter plaatse van de batterij op mijn linkerborst). Zolang de wond niet open zou springen, zouden we het behandelen met een breed spectrum antibiotica. Het slikken van de antibiotica zou wel eens tot 8 weken kunnen duren had dr. Hoffmann gezegd. Na 5 weken nog geen verandering, de borst werd zelfs dikker en de onderhoek van de batterij begon te irriteren.
De hoek schuurde tegen de huid aan en deze werd blauw en er kwam een korst op.
Uiteindelijk bezweek de huid vorige week tijdens ons uitje naar Brugge en kwam er toch een hoop vuil uit. Vrijdags toch maar gebeld met het HAGA ziekenhuis om te vragen wat er moest gebeuren. Dr. Hofmann had de hele dag OK, dus kon het zijn dat we pas laat gebeld zouden worden. Uiteindelijk ben ik niet teruggebeld.
Toen we zaterdagmiddag laat terugkwamen en op het punt stonden door te gaan naar Zwolle voor de 50e verjaardag van kampeervriend Wim, hebben we toch nog even contact opgenomen met de spoedeisende hulp van het HAGA. Zij hoorden het verhaal aan en wilden dat ik meteen langskwam en moest er rekening mee houden dat ik direct opgenomen zou kunnen worden.
Fijn, daar had ik nu even geen trek in. Wij weer in de auto naar Den Haag, Gelukkig, het was vrij rustig op de weg en ook bij de spoedeisende hulp. We konden direct geholpen worden.
Dat helpen bestaat uit het opnemen van een verpleegster van de situatie en de mededeling dat “de dokter” zo zou komen. Dan wordt het wachten en ineens komt er door het gordijn een jongeman naar binnen die het midden heeft tussen een Mexicaanse gringo en een model:
“Een AIO”, zegt Nineke,”die in zijn eentje de hele spoedeisende hulp mag doen.” En ja, hij gaat bellen met dr. Hoffmann en dan komt de mededeling:
Dat komt hard aan (heel hard), want het scenario was al eens geschetst door de neurochirurg.
Batterij eruit, verlengkabel eruit en dan doorgaan met antibiotica tot de wonden schoon zijn en dan na volledig herstel (3 tot 4 maanden) een nieuwe batterij plaatsen op de rechterborst.
Dit was even flink balen !!! En daar kwam bij dat de “gringo” wilde dat ik per direct zou worden opgenomen. Na een korte onderhandeling en een aantal keiharde feiten van onze kant :
– Waar lopen de meeste mensen kans om een bacterie op te pikken ?
– Wat doen jullie extra in het weekend wat we thuis niet zouden kunnen ?
– Hoe snel kan er een arts zijn om in te grijpen als er wat mis is ?
. tegenover
– Hoe snel zijn wij in het weekend vanuit Alphen aan den Rijn in het HAGA ?
mocht ik toch naar huis en me maandagochtend (nuchter) melden voor de operatie.
“Even kijken hoe het met hem gaat”, zegt de één tegen de ander. Ze openen de garagedeur en komen voorzichtig binnen. Niet geheel zeker van wat ze te zien krijgen. “Beduvelt die Ton ons nu met zijn filmpje op Facebook of is het echt zo”.
Maar niets is minder waar; geintje en Ton veert op voordat eenieder teleurgesteld kan zijn in het resultaat. Er verschijnt een glimlach om de mond van de bezoekers en er wordt alweer gezegd dat Ton zijn streken nog niet verloren is.
Dat is zo, want het gaat eigenlijk helemaal goed; de DBS doet zijn werk continu, zodanig dat ik herinnerd moet worden aan het innemen van mijn medicijnen, maar daar hebben we een APP voor gevonden.
Dan moet ik vertellen hoe het één en ander gegaan is. Eigenlijk wel een goed moment om ook nog eens te vertellen hoe ik het heb beleefd.
Zoals ik al tegen Wim Lelieveld (de Parkinson verpleegkundige van het Haga) zei: “Ik vond de operatie eigenlijk wel interessant. Al die techniek en het samenspel tussen de diverse disciplines, ja dat treft mijn interesse”.
Wim moest daarom lachen en keek vragend naar Nineke: “Meent ie dat nu echt of zit ie nu stoer te doen”. Maar de glimlach om de mond van Nineke verraadt het antwoord al: Hij meent het echt.
De dagen na de operatie duurden lang, erg lang. Vooral de dinsdag en de woensdag sleepten zich voort van gebeurtenis tot gebeurtenis; van ontbijt naar bezoek artsen (wanneer mag ik naar huis ?), van lunch naar bezoekuur, van slapen naar het avondeten, van het avondbezoek naar Discovery Channel en uiteindelijk weer naar bed.
De eerste in de rij van bezoekjes was de fysiotherapeute (Anna).
Nu moest ik haar nog feliciteren met de Duitse overwinning tijdens het WK.
Ik kreeg het met moeite over mijn lippen en was blij dat ik me kon verschuilen achter mijn op dat moment iets minder luide stem. Ik zat al op de rand van mijn bed, nadat ik mezelf al had gewassen. Alle testjes van twee weken daarvoor, werden nog eens dunnetjes over gedaan. Ik liep als een kievit en werd door de fysio “goedgekeurd voor ontslag”.
Maar ja, zij beslist niet alleen, dus afwachten hoe de andere specialisten zouden reageren.
Dr. Hoffmann, de neurochirurg, kwam vervolgens aan het bed en vertelde dat de operatie geslaagd was, zonder bijzonderheden. Uit zijn mond kwam dat als een zegen, als een zakelijke relatie dat had gezegd, had ik wel doorgevraagd.
Ook Wim Lelieveld kwam die dag nog even langs om de vervolgprocedure door te nemen.
De DBS zal dinsdag 22 juli worden aangezet, door hem, omdat dr. Contarino dan al op vakantie naar het zonnige Sicilië zou zijn vertrokken.
Donderdag liet lang op zich wachten.
Normaal vliegen de dagen voorbij, maar in een ziekenhuis lijken de uren niet vooruit te branden. De laatste papieren werden klaargemaakt; de benodigde lijst met medicijnen, de afspraken met de artsen en dan: eindelijk naar huis!
En zo ongeduldig als ik dan ben, is het dan wachten tot dinsdag, de dag dat de DBS wordt aangezet.
Het positieve effect van de DBS ebt langzaam weg en ik leef dan alleen weer op de medicijnen (1/3 van de hoeveelheid die ik normaal slikte). Dan weet je weer precies waarom je voor de operatie bent gegaan.
Het werden lange, lange dagen tot aan de dinsdag 22 juli.
Strompelend (bijna vallend) liep ik van deurpost tot deurpost.
Goh, wat hoopte ik dat de DBS zou werken.
Dinsdag de dag van de waarheid,
Vanochtend geen medicijnen, want het effect moet goed meetbaar zijn.
Mezelf in de auto gehesen en samen met Nineke naar het Haga.
Kijk, het was in ieder geval mooi weer, da’s een meevaller.
Vanuit de auto met een knalgele ziekenhuisrolstoel naar de afdeling.
De wandelstok tussen de benen geklemd en mijn strohoedje (van Puck gekregen) op mijn gehavende hoofd, zitten we te wachten op Wim Lelieveld.
Ja, en dan gaat het gebeuren.
Eerst nog even met het instelapparaat de grenzen controleren.
Wim voert het voltage op en ik voel weer tintelingen in mijn gezicht,
Mijn ogen draaien wat schichtig rond en mijn spaak wordt onduidelijk; kortom heel oncomfortabel en Nineke ziet dat ook.
Wim zet de stroom weer af en de situatie is weer normaal.
Na een tijdje te hebben getest, zegt Wim ineens: klaar !!!
Klaar ? Ik voel niks, o jee zal het wel goed zijn.
Wim haalt een glas water om mijn medicijnen in te nemen en verzoekt ons om over een uurtje weer terug te komen om te zien of alles nog goed is.
Ja, en dan moet ik toch echt opstaan.
En wat er dan gebeurt is onbeschrijfelijk; Ik sta op en wandel.
Ook Nineke is verwonderd en ze loopt achter me aan met de lege rolstoel.
De wandelstok heb ik gewoon in de hand en bijna dansend gaan we naar buiten.
Een kopje koffie gedronken, de stok in de auto gelegd en een video gemaakt voor Facebook
(een beetje waggelend nog), maar de eerste stappen van Ton 2.0
En er zullen er nog veel volgen.
Na het debacle van het EK Cross-triathlon op Sardinië, komt nu de laatste kans op een medaille voor Jip als U23 (volgend jaar komt ze in het grote & sterke Elite veld) bij het WK in Zittau.
Ook Jip heeft een tumultueuze tijd achter de rug (dat je vader een hersenoperatie ondergaat, gaat je niet in de koude kleren zitten), maar ook zij heeft zich gesterkt en dat uitte zich in een prima wedstrijd in Utrecht, waar ze zich geheel ontspannen, de eerste plek opeiste en de overwinning opdroeg aan mij.
Dat kwam voor mij als een opsteker, zo net voor de operatie en voor haar een bevestiging dat het wel goed zit met de conditie.
Om nog even met de vrouwen van de Elite te kunnen strijden gaat Jip samen met Joost eerst nog naar Tsjechie, om daar deel te nemen aan de Exterra, om daarna af te reizen naar Zittau, alwaar ons hele gezin (inclusief aanhang) Jip zal aanmoedigen (en natuurlijk alle andere Nederlandse triathleten).
Ik heb er zin in en hoop op veel Hollandse medailles.
De DBS-operatie is ëen zogenaamde wakkere operatie. Dat wil zeggen dat ik tijdens het plaatsen van de sondes continu moet antwoorden op vragen, met mijn vingers moet tappen en zinnen herhalen. Om die testen optimaal te kunnen doen moet ik zo veel mogelijk trillen en zo ‘stijf’ mogelijk zijn. Dat bereiken we door de medicijnen nu af te bouwen zodat ik tijdens de operatie clean ben. de zondag voor de operatie zal ik veel zonder medicijnen moeten doorkomen. Zoals de neuroloog al aangaf zal dat een van de zwaarste dagen worden.. Dat zal het zeker worden als Nederland in de finale komt van het WK en ik niet kan juichen. Ach, dat nemen we dan maar op de koop toe. Ik merk nu toch wel dat het allemaal moeizamer gaat. Maar met wat afleiding zal ik de dagen wel doorkomen.
Vandaag de laatste voorbereidingen voor de operatie van 14 juli.
Een aantal testen, onderzoeken en een gesprek met de neurologe mevrouw Contarino en de neurochirurg heer Hoffman.
08.45
Ik zit nu samen met Nineke te wachten in de huiskamer van de Dagopname.
Ze noemen het huiskamer, maar het is en blijft een wachtruimte.
Huiskamer !?!
09.15 Fysiotherapie
Bij de meldbalie begint het al goed; een Duitse vlag. Eenmaal verder, zie ik dat er gelukkig ook een Nederlandse en een Belgische vlag hangen
Bij navraag blijken er therapeuten uit deze landen te werken. Dus zei ik al grappend: geef mij dan maar een Belgische therapeut. De dame achter de balie reageert: “Nee, u krijgt een Nederlandse therapeute” .
Na 5 minuten wachten in de gang kwam er een blonde jonge dame ons ophalen en hoorde ik een accent.
Zij was Duitse. Een aantal testen later kwam zij tot de conclusie dat het nu wel een slecht moment was om mij te testen. Ja dat klopt. ‘s Ochtends vroeg ben ik wel op mijn best. Uiteindelijk was er weinig te signaleren, maar ze verzekerde me dat dat na de operatie wel anders zou zijn.
Teruglopend vroeg ik haar of de vlaggen dan ook al weg zouden zijn. “Ja, natuurlijk” was haar antwoord en misschien al eerder. Of ze nu dacht aan de Nederlandse of de Duitse vlag, dat weet ik niet, maar ik denk zelf dat de Nederlandse vlag het langst zal blijven hangen.
10.30 Onderzoek arts
Wat kan ik hier nu verwachten ?
Herhaling van zetten of een nieuw onderzoek ?
en ja hoor, de eerste vraag: “Welke medicijnen gebruikt u?” Goh, had ik dat gisteren al niet doorgegeven aan de apotheker van het Haga om het maar duidelijk te krijgen. Nee, die info stond niet in de computer. Het elektronisch patientendossier is nog ver weg. Artsen in opleiding moeten hun vak ergens leren, maar om dan mij als leerobject te gebruiken, dat geeft mij geen goed gevoel.
13 30 De anesthesioloog
Alweer wachten. Al is het dit keer wel een echte wachtruimte Veel wachtenden, die blijkbaar ook onder zeil moeten worden gebracht En dan mensen die elkaar kennen van de lokale voetbalverenigingen. De één was vroeger talent, de ander scheidsrechter. De scheids vroeg zich af of het nog wat geworden was met het talent. Hij wist zich nog te herinneren dat het talent niet het probleem was, maar dat hij wel wat lui was. Zo, steek die maar in je zak ! De hele wachtruimte weet nu inmiddels alles van deze twee mannen. Dan komt er een jonge meid, die meneer Veelenturf oproept. Volgens mij ben ik nu aan de beurt. In de behandelkamer zit ook een assistente die de jonge dame begeleidt. Nu ben ik toch benieuwd hoe dit zal lopen.
Eerst vragen uit de lijst die ik zelf had ingevuld. Dat werd voor haar een stukje ontcijferen en voor mij aanvullen wat ik zelf al had opgeschreven. Bij de medicijnen werd het een dolkomische sketch voor twee personen; zij las voor wat ze dacht dat er stond en ik moest raden wat zij bedoelde.
Gelukkig was dat het laatste stuk van het interview. Nu dan het maken van een ECG.
“Wilt u uw shirt uitdoen en dan gaan liggen op de behandeltafel”. Ze pakte de plantenspuit en werd mijn hele bovenlijf besproeid met koud water. Daarna drukte ze alle meetpunten op hun plek en die zogen zich vacuüm op mijn huid. Behalve diegene die op mijn borst zaten, want daar zit behoorlijk wat borsthaar. Wat nu ? De assistente probeerde het ook nog met minder water, maar nog niet voldoende vacuüm. Even met de vinger erop drukken, zodat er toch een resultaat wordt gemeten. Met de uitdraai even naar de deskundige om te zien of de meting voldoet. Ja hoor, u mag zich weer aankleden.
En weer terug de wachtkamer in, wachten op de anesthesioloog.
10 minuutjes later werden we opgehaald door de physician assistant (degene die het administratieve werk doet voor de anesthesioloog). Weer wat lijstjes doorwerken en uiteindelijk nog even mijn shirt omhoog voor het luisteren naar mijn longen. “Wilt u even diep zuchten ?” Dat kostte me echt geen enkele moeite.
15.00 De psycholoog
