“Even kijken hoe het met hem gaat”, zegt de één tegen de ander. Ze openen de garagedeur en komen voorzichtig binnen. Niet geheel zeker van wat ze te zien krijgen. “Beduvelt die Ton ons nu met zijn filmpje op Facebook of is het echt zo”.

Nu, je kunt het wel raden: dat was euforisch en nu zit Ton er weer bij als een dood vogeltje.

Maar niets is minder waar; geintje en Ton veert op voordat eenieder teleurgesteld kan zijn in het resultaat. Er verschijnt een glimlach om de mond van de bezoekers en er wordt alweer gezegd dat Ton zijn streken nog niet verloren is.

Dat is zo, want het gaat eigenlijk helemaal goed; de DBS doet zijn werk continu, zodanig dat ik herinnerd moet worden aan het innemen van mijn medicijnen, maar daar hebben we een APP voor gevonden.

Dan moet ik vertellen hoe het één en ander gegaan is. Eigenlijk wel een goed moment om ook nog eens te vertellen hoe ik het heb beleefd.

De operatie

Zoals ik al tegen Wim Lelieveld (de Parkinson verpleegkundige van het Haga) zei: “Ik vond de operatie eigenlijk wel interessant. Al die techniek en het samenspel tussen de diverse disciplines, ja dat treft mijn interesse”.
Wim moest daarom lachen en keek vragend naar Nineke: “Meent ie dat nu echt of zit ie nu stoer te doen”. Maar de glimlach om de mond van Nineke verraadt het antwoord al: Hij meent het echt.

Het ziekenhuisverblijf

De dagen na de operatie duurden lang, erg lang. Vooral de dinsdag en de woensdag sleepten zich voort van gebeurtenis tot gebeurtenis; van ontbijt naar bezoek artsen (wanneer mag ik naar huis ?), van lunch naar bezoekuur, van slapen naar het avondeten, van het avondbezoek naar Discovery Channel en uiteindelijk weer naar bed.
De eerste in de rij van bezoekjes was de fysiotherapeute (Anna).
Nu moest ik haar nog feliciteren met de Duitse overwinning tijdens het WK.
Ik kreeg het met moeite over mijn lippen en was blij dat ik me kon verschuilen achter mijn op dat moment iets minder luide stem. Ik zat al op de rand van mijn bed, nadat ik mezelf al had gewassen. Alle testjes van twee weken daarvoor, werden nog eens dunnetjes over gedaan. Ik liep als een kievit en werd door de fysio “goedgekeurd voor ontslag”.

Maar ja, zij beslist niet alleen, dus afwachten hoe de andere specialisten zouden reageren.
Dr. Hoffmann, de neurochirurg, kwam vervolgens aan het bed en vertelde dat de operatie geslaagd was, zonder bijzonderheden. Uit zijn mond kwam dat als een zegen, als een zakelijke relatie dat had gezegd, had ik wel doorgevraagd.

Ook Wim Lelieveld kwam die dag nog even langs om de vervolgprocedure door te nemen.
De DBS zal dinsdag 22 juli worden aangezet, door hem, omdat dr. Contarino dan al op vakantie naar het zonnige Sicilië zou zijn vertrokken.

Ontslag

Donderdag liet lang op zich wachten.

Normaal vliegen de dagen voorbij,  maar in een ziekenhuis lijken de uren niet vooruit te branden. De laatste papieren werden klaargemaakt; de benodigde lijst met medicijnen, de afspraken met de artsen en dan: eindelijk naar huis!

En zo ongeduldig als ik dan ben, is het dan wachten tot dinsdag, de dag dat de DBS wordt aangezet.

Het positieve effect van de DBS ebt langzaam weg en ik leef dan alleen weer op de medicijnen (1/3 van de hoeveelheid die ik normaal slikte). Dan weet je weer precies waarom je voor de operatie bent gegaan.

Het werden lange, lange dagen tot aan de dinsdag 22 juli.
Strompelend  (bijna vallend) liep ik van deurpost tot deurpost.
Goh, wat hoopte ik dat de DBS zou werken.

D-Day

Dinsdag de dag van de waarheid,
Vanochtend geen medicijnen, want het effect moet goed meetbaar zijn.
Mezelf in de auto gehesen en samen met Nineke naar het Haga.
Kijk, het was in ieder geval mooi weer, da’s een meevaller.
Vanuit de auto met een knalgele ziekenhuisrolstoel naar de afdeling.
De wandelstok tussen de benen geklemd en mijn strohoedje (van Puck gekregen) op mijn gehavende hoofd, zitten we te wachten op Wim Lelieveld.
Ja, en dan gaat het gebeuren.
Eerst nog even met het instelapparaat de grenzen controleren.
Wim voert het voltage op en ik voel weer tintelingen in mijn gezicht,
Mijn ogen draaien wat schichtig rond en mijn spaak wordt onduidelijk; kortom heel oncomfortabel en Nineke ziet dat ook.
Wim zet de stroom weer af en de situatie is weer normaal.
Na een tijdje te hebben getest, zegt Wim ineens: klaar !!!
Klaar ?  Ik voel niks, o jee zal het wel goed zijn.
Wim haalt een glas water om mijn medicijnen in te nemen en verzoekt ons om over een uurtje weer terug te komen om te zien of alles nog goed is.

Ja, en dan moet ik toch echt opstaan.
En wat er dan gebeurt is onbeschrijfelijk; Ik sta op en wandel.
Ook Nineke is verwonderd en ze loopt achter me aan met de lege rolstoel.
De wandelstok heb ik gewoon in de hand en bijna dansend gaan we naar buiten.

Een kopje koffie gedronken, de stok in de auto gelegd en een video gemaakt voor Facebook
(een beetje waggelend nog), maar de eerste stappen van Ton 2.0

En er zullen er nog veel volgen.